Het afscheid van mijn vader

Mijn vader speelt de Maracas

2020 was zwaar. De hoofdstad van het land werd het zwaarst getroffen. Echter, na een schokkend aantal doden, kreeg New York zijn zaakjes op orde en ging het goed.

De meesten van ons hebben zich aangepast aan de nieuwe Covid-19-regels met het dragen van maskers, sociale afstand en isolatie. Het was moeilijk om geen vrienden te zien, maar zoals veel veerkrachtige New Yorkers vond ik een manier om ermee om te gaan.

Lange wandelingen door de straten van Bedstuy hielden me gezond en zelfs vrolijk. Vaak genoeg lieten de Kizomba- en Kawina-nummers die in mijn oor speelden me gewoon stoppen en midden op straat dansen. Zelfs midden in een pandemie zou ik de rozen ruiken.

Terwijl ik probeerde er het beste van te maken, was het leven niet zo slecht. Ik verloor niemand aan Corona en had mijn goede oude vader nog. Een gezonde 84-jarige met wie ik regelmatig kon praten, ook al woonde hij in het buitenland.

Mijn vader op het achterterras in de tuin. Hij was er trots op mij te zien verschijnen in de 1e editie van Suriname Prestigious People .

Het telefoontje waar we allemaal bang voor zijn

Toen kreeg ik de week voor Thanksgiving het telefoontje waar ik sinds het begin van de pandemie nog meer bang voor was. Mijn vader werd ziek. Het was iets dat eerder was gebeurd, maar ze hebben nooit de oorzaak gevonden en deze keer werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Details zouden volgen. Ik besloot daar en toen dat Corona of niet, ik zou gewoon naar Suriname gaan als ik de kans kreeg.

Er niet zijn tijdens het wachten op de resultaten was slopend. Een paar dagen later, toen we nog steeds niet echt definitieve resultaten hadden, liet Armand van Kanten, een vriend van de familie en arts in het ziekenhuis, mijn broer en mij via Whatsapp met mijn vader praten.

Het was goed om mijn vader rechtop in zijn ziekenhuisbed te zien zitten met een geel shirt aan. Hij leek blij ons te zien, maar zei dat hij zich niet lekker voelde. Dat baarde me zorgen. Ik zei hem dat ik onderweg zou zijn.

Onze laatste chat

Een Covid-19-test was negatief, maar zijn situatie werd er niet beter op. Het werd eigenlijk erger. Hoge koorts en een dubbele longontsteking brachten hem in coma. Op Thanksgiving-avond beloofde Patricia, een oude vriend van de familie, dat ze me via Whatsapp met hem zou laten praten als ze daar eenmaal was. Zij deed.

Triest om mijn levendige vader daar te zien liggen zonder te kunnen praten, waarschuwde ze me en vroeg of ze een videogesprek moest voeren. Ik heb zonder twijfel ja geantwoord.

Mijn vader zien, zelfs via een telefoonscherm, was alles. Hij zag er geweldig uit. Zijn huid was zo mooi, hij zag er zo gracieus uit. Nooit eerder heb ik mijn vader in dit licht gezien.

Ik begon te praten. Hem vertellen hoeveel ik van hem hield, hoe dankbaar ik was, hoe gezegend wij, zijn kinderen, met hem als vader waren. Ook dat ik me afvroeg hoe hij zich voelde. Ik hoopte dat hij geen pijn had.

Patricia fluisterde zachtjes; Ik denk dat hij je kan horen. Hij reageert, blijft praten, blijft nemen. Dus ik deed. Ik bleef praten.

Bang dat het gesprek abrupt zou eindigen, waarschuwde Patricia dat haar batterij bijna leeg was. Wetende dat hij op de hoogte was, begon ik afscheid te nemen om het gesprek te beëindigen, hem te vertellen dat ik snel onderweg zou zijn, dat ik ernaar uitkeek hem te zien en dat hoewel reisbeperkingen een puinhoop waren, ik het zou halen.

Patricia zei toen: Daisy, jij zult op haar wachten, nietwaar? Je wacht tot Mireille hier is, toch?

Ik weet niet zeker hoe of waar ik de kracht vandaan haalde, maar woorden begonnen gewoon uit mijn wezen te stromen; Pap, dit gaat niet over mij, dit gaat over jou. Je hebt ons zoveel gegeven. Ik hou van je en ik wil je zien, maar dit gaat niet over mij. Jij bent alles wat er toe doet. Ik wil dat je gelukkig bent. Het gaat om jou, jouw geluk en jouw gezondheid. Je hebt ons alles gegeven wat we nodig hebben en meer. Ik zal vrede hebben, wat er ook gebeurt.

Terwijl de woorden rechtstreeks uit mijn haard kwamen, rolden de tranen over mijn wangen. Alles voelde even stil. Toen eindigde het gesprek.

Ik was dankbaar dat hij reageerde. Ik was bang dat zijn tijd gekomen was. Die gedachte heb ik uitgesteld. Een paar uur later kregen we het telefoontje. Hij was weg.

Om hun 12 1/2 huwelijksverjaardag te vieren, hebben mijn vader en moeder een fotoshoot gedaan.

Mijn ouders en ik. Ik stond net in de weg om hun fotoshoot te verpesten. Mijn moeder is in 1994 overleden.

Een ouder verliezen

Het verlies van mijn vader was pijnlijker dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Tegelijkertijd was ik dankbaar dat hij niet leed. Iemand van wie je houdt zien lijden, is gewoon hartverscheurend. Ik zou nooit willen dat hij me vasthield, lijdend, maar toch was ik er kapot van dat hij er niet meer was. Het zou een minuut duren voordat ik vrede zou hebben.

Mijn vader

Mijn vroegste herinnering aan mijn vader, zijn ik en mijn zus, zittend op zijn schoot, terwijl hij ons Anansi -spinnenverhalen vertelde voordat hij naar bed ging. Ademloos met verwijde pupillen hingen we aan zijn lippen en luisterden hoe Anansi, het ondeugende spinnetje, zegevierde over Ba Tigri, de sterke tijger, gevreesd in het dierenrijk. Mijn vader was een meesterverteller.

Eigenlijk kan ik me geen leven herinneren zonder mijn vader. Op de lagere school deelden we het ontbijt dat onze moeder maakte en later op de dag dineerde ons gezin van vijf elke dag samen, tot mijn tienerjaren.

Als jongste van drie kinderen ben ik gezegend dat ik de meeste tijd met mijn ouders heb doorgebracht. Van de middelbare school tot aan de universiteit stonden mijn vader en ik om 6 uur op om samen te ontbijten voordat hij me naar school zou brengen. Ik was nooit een dag te laat op school of op de universiteit. Hij was een gedisciplineerde man.

Mijn vader versierd met de hoogste eer: Commandeur in de orde van de gele ster.

Mijn vader de voetballer

Het meest bekend om zijn vaardigheden op het voetbalveld ontving mijn vader, Daisy Hedwig Liong-A-Kong de hoogste onderscheiding van de Surinaamse natie, ' Commandeur in de orde van de gele ster '. Hij kreeg de eer voor het werk dat hij deed ter ondersteuning van het spel waar hij zo van hield.

Zijn verhaal illustreert de geschiedenis van het voetbal in Suriname. Van handgemaakte sokballen trappen in de straten van Paramaribo tot spelen op de velden in Nederland waar het profvoetbal net was begonnen. Hij kreeg Nfl.5,00 betaald voor elke training die hij bijwoonde, Nfl.10,00 voor een gewonnen wedstrijd en Nfl.7,50 voor een gelijkspel. Hij vertelde me vaak; dat was toen veel en dat extra inkomen was zeker welkom voor een student in het buitenland.

Na zijn afstuderen aan de Tropische Landbouwschool in Deventer keerde hij terug naar Suriname waar hij nooit stopte met voetballen. Niet alleen speelde hij tot zijn knieën het niet meer aankonden, hij werd voorzitter van de SVB, de Surinaamse Voetbalbond en stierf als voorzitter van Voorwaarts, een club uit de hoogste klasse van Suriname.

Afscheid

Als we niet wisten dat we een geweldige vader hadden, hadden familie en vrienden ons dat laten weten. Talloze mensen deelden zoveel geweldige en prachtige verhalen over mijn vader. Hij was niet alleen een grote en loyale vriend voor velen, hij was ook zeer gerespecteerd en geliefd.

Op hun verzoek werd de dienst gehouden bij voetbalclub Voorwaarts. Buiten was de locatie goed om mensen in covid-stijl te ontvangen, maar vanwege de pandemie was het aantal zitplaatsen beperkt en velen kozen ervoor, dus betuig hun respect en vertrek dan. Veel meer keken naar de livestream.

Toen mijn moeder stierf, vertelde mijn vader me hoe de pallbearers deze speciale intrigerende stappen zouden maken bij het omslaan van een hoek. Met opzet maakte het deel uit van de cultuur om de boze geesten te verwarren om een ​​andere richting in te slaan en een persoon in vrede te laten rusten. Hij was er door gefascineerd. Het was iets wat hij wilde en we hebben hem de dragers gegeven.

Onder het spelen van muziek droegen de dragers mijn vader op het voetbalveld en terug.

Het was een mooie dienst. Een afscheid dat me opvrolijkte. Een afscheid dat me nog veel meer redenen gaf om trots te zijn op mijn vader. Een die bevestigde dat ik gezegend was en vrede zou hebben.

Hou van je vader.