Changing women and the Big Chop, Watching Natural Hair Trough the lens of Filmmakers from the Dutch Diaspora

Veranderende vrouwen en de Big Chop, kijken naar natuurlijk haar door de lens van filmmakers uit de Nederlandse diaspora

Mireille bij DBUFF The big chop veranderende vrouwen
Het panel: Jahel Tam (Hair Doctor), Sherina Leerdam (The Big Chop), Sherlon Gerard (Miss Black Hair Netherlands), Mireille Liong, Rachel Tokromo (Changing Women), Daphne Baloe (Daffie Be Proud), Farida Waterberg ( AfroGold Hair Zorg)

Op 3 november had ik de eer om een ​​panel te modereren op DBUFF, het Da Bounce Urban Film Festival in Amsterdam, Nederland. DBUFF, dat zijn 5e verjaardag viert, bevatte 35 films van zwarte regisseurs. Een weekend lang kon het publiek genieten van een breed scala aan films, van Hollywood tot onafhankelijke producties over thema's van racisme tot zwarte literatuur en natuurlijk komedie.

Ik kon niet wachten om The Big Chop en Changing Women, twee films van vrouwen uit de Nederlandse diaspora, te kijken en te modereren. Beide films waren op hun eigen manier inspirerend, maar ook heel verschillend.

Vrouwen veranderen

Veranderende vrouwen is een korte film die de reis deelt van regisseur Rachel Tokromo die tot zelfacceptatie komt door ceremonieel het grote karwei te doen. Hoe kort het ook is, het is diep ontroerend, inspirerend en opbeurend om de vrijheid van eigenliefde te vieren. Een mooi gedicht draagt ​​liefdevol maar krachtig de boodschap die we op het scherm zien eindigend met: ik ben pracht en glorie als ik openhartig de liefde accepteer die ik geef. Natuurlijk of niet, een aanrader om te zien!

De grote hak

The Big Chop is een film van de enthousiaste jonge journaliste Sherina Leerdam. Geïnspireerd door haar eigen reis volgt ze drie vrouwen om de reden achter hun haarkeuze te achterhalen. Deze vrouwen hebben niet alleen interessante verhalen te vertellen die ongetwijfeld herkenbaar en inspirerend zijn, de film onthulde ook een onderwerp waar we nauwelijks over praten: schaamte.

Schaamte

Opmerkelijk is deze vrouw in de film die ervoor kiest om alleen weefsels te dragen. Voor haar zijn weefsels een accessoire zoals sommige vrouwen die van make-up of nagels houden. Maar als haar korte naturel net voor het inhaken van extensions in de plooi zit, zegt ze onvermurwbaar dat ze niet zo op straat zal zijn.

Zoals ze zelf uitlegt, kun je duidelijk zien dat ze zich erg ongemakkelijk voelt bij het dragen van haar natural, maar tegelijkertijd ontkom je niet aan het gevoel dat ze zich diep schaamt voor haar haar.

Dit is het verhaal van zo velen van ons. Met 73% van haarbreuken in onze gemeenschap moeten we misschien dieper in deze problemen kijken voordat we vrouwen vertellen om gewoon gelukkig te zijn en hun natuurlijke lokken te accepteren voor wat ze zijn.

DBUFF Da Bounce Urban Film Festival DBUFF Let op dit logo/gezicht en begin met plannen voor volgend jaar.

Youtube, instagam en facebook staan ​​vol met inspirerende natuurlijke vrouwen en dat is geweldig. Ze sturen allemaal de boodschap om jezelf te accepteren voor wie je bent, maar het deel dat ontbreekt is hoe overwin je deze ongemakkelijke gevoelens, micro-agressies en hoe kom je daar, tot zelfacceptatie?

Mijn boek Bad Hair Uprooted the Untold History of Black Follicles legt uit waar onze ongedefinieerde gevoelens met betrekking tot ons haar vandaan komen en kan zelfs helpen ze te overwinnen, maar in het algemeen worden de stappen om problemen zoals schaamte te overwinnen vaak over het hoofd gezien.

Het verdient dus zeker lof dat Sherina haar tot zelfacceptatie heeft aangewend om deze documentaire te maken waarvan ze persoonlijk een stukje deelt in de film. Ook het kijken naar twee van de uitgelichte vrouwen die uitgebreid hun reis door de film delen, is interessant, vreugdevol en herkenbaar om te zien.

De feiten en minnen

Hoewel de verhalen onthullend zijn en ik het thema dat de film aanstipte wel beviel, kan de Big Chop-film geen documentaire worden genoemd. Dit komt omdat de feiten niet kloppen. Volgens de film verloor de relaxer in de jaren 60 aan populariteit. Feit is dat de relaxer na de jaren 60 op de markt kwam en nu terrein verliest door deze nieuwe natuurlijke haarbeweging die begon met sites als Going-Natural.com en Nappturality .

Als pleitbezorger van natuurlijk haar die weet dat we nog een lange weg te gaan hebben, is het pijnlijk om dergelijke uitspraken als feiten te zien. Er waren nog een paar uitspraken die op feiten hadden moeten worden gecontroleerd. Het behoeft geen betoog dat dit serieuze vragen oproept. Als we het verhaal niet goed kunnen krijgen, kunnen we dan boos zijn als anderen, zoals de blanke dominante media, dat niet doen?

Wat ook tegenviel was het feit dat de willekeurige mensen die op straat werden geïnterviewd, allemaal niet-zwarte mensen waren. Dit wekt niet alleen de indruk van de behoefte aan goedkeuring van "de blanke man", het impliceert ook dat problemen met zwart haar uit het niets kwamen en dat het gewoon een probleem van zwarte mensen is. Iedereen die nu iets schrijft of documenteert over natuurlijk haar, zou zich moeten realiseren dat zwarte mensen de enige mensen op aarde zijn die niet het mensenrecht hebben om hun door God gegeven lokken natuurlijk te dragen.

Toen ik de filmmaker vroeg naar het waarom, antwoordde ze dat ze wel naar een zwarte kapperszaak ging om mannen te interviewen, maar dat ze vond dat de beelden zwak waren, niet goed genoeg, om de snit te maken. Hoewel dit vanuit een praktisch oogpunt van het werken binnen een budget en tijdsbestek misschien begrijpelijk is, is mijn zorg dat als we niet de extra moeite doen om achter onze eigen verhalen aan te gaan, we anderen dan echt de schuld kunnen geven, zoals alweer de blanke media domineren, terwijl ze dat niet doen?

Er was genoeg goeds in The Big Chop om te hopen dat Leerdam films blijft maken. Mijn enige hoop is dat de debuterende filmmaker, maar vooral de journalist in haar, heeft geleerd dat het belangrijk is om feiten te vermelden en achter een verhaal aan te gaan om ervoor te zorgen dat in ieder geval beide kanten worden gehoord en vertegenwoordigd, vooral als het gaat om gevoelige onderwerpen als zwart haar.

Al met al is DBUFF een geweldig inspirerend evenement dat ik van harte aanbeveel. Ik hoop volgend jaar terug te zijn en ik hoop dat jullie allemaal naar Amsterdam reizen om te zien, te steunen en te genieten van wat misschien wel het enige Black/Urban Film Festival in het buitenland is.

laat een reactie achter

Opmerkingen moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd.

Deze site wordt beschermd door recaptcha en het privacybeleid en de servicevoorwaarden van Google zijn van toepassing.

    1 out of ...